En los brazos de mamá

La lluvia no ha dejado de insistir picando en la ventana durante toda la noche pero no la hemos dejado pasar.

El tiempo en Boston cambia constantemente y si hace un par de días parecía que estábamos en verano, hoy la ciudad presentaba el aspecto de una auténtica postal de otoño. Lluvia, viento y frío.

Papá nos ha despertado muy temprano y antes de salir de casa me ha dado tiempo de montar un pequeño puzzle. Desde hace unas semanas me estoy aficionando cada vez mas porqué me ayuda a relajarme, así que papá me regalará uno con mas piezas y un poco más difícil. Me encanta plantearme nuevos retos. Se nota que lo llevo en los genes.

Entrábamos por la puerta del hospital a las 8 de la mañana sonrientes y de buen humor y me he pasado todo el día realizando pruebas. Primero mis riñones, para comprobar que estaban en perfectas condiciones para depurar todos los fluidos que voy a recibir en los próximos cinco días. Después mis oídos, para medir mi capacidad de audición antes de recibir la dosis de cisplatino. Por último, hígado, páncreas,… y sobre todo recuento de glóbulos blancos, rojos y plaquetas. ¿ Os acordáis de todo esto verdad ?

Los buenos resultados han confirmado que estaba listo para recibir la primera dosis de hoy: vincristina en menos de 2 minutos y cisplatino durante 6 horas. Pero antes, mas de 8 horas seguidas de suero para tener el cuerpo bien hidratado, medicación para intentar paliar las nauseas y los vómitos, protectores gástricos y antiácidos, laxantes para combatir el estreñimiento producido por la vincristina y dosis de antibiótico profiláctica.

Y entonces sí,  aunque con cierto retraso, a las 10 de la noche han entrado en combate este par de soldados que arrasan todo a su paso para dar caza a las células cancerígenas.

Durante las horas de hidratación previas, he aprovechado que todavía me encontraba bien para hacer manualidades con mamá, beberme un batido de chocolate hipercalórico y comerme unas patatas fritas con unos nuggets. Como los que vienen en los happy meal !. Hoy también me han pesado y he vuelto a perder 300 grs. mas desde el último control hace 4 días. Espero con impaciencia la visita de la mucositis así que inevitablemente seguiré perdiendo peso porqué dejaré de comer por completo.

Al menos me siento tranquilo de que mamá y papá siempre puedan estar a mi lado las 24h del día. Por desgracia, he conocido a muchos niños en los hospitales que pasan horas solos e incluso días postrados en las camas de sus habitaciones sin que ningún familiar, amigos o conocidos les visiten. Unicamente las enfermeras. Esta tarde no he podido evitar preguntarle a papá que puede ser más importante que un hijo para un padre o una madre. Pero su respuesta ha sido demasiado complicada para poder entenderlo, al menos por el momento. Supongo que porqué no soy adulto y solo tengo 6 años … ¿Sabéis lo que pienso realmente? Que él se hace la misma pregunta que yo cada vez que pasa por delante de las habitaciones de esos niños.

Nos pensamos que los adultos tienen respuesta para todo y yo ya empiezo a darme cuenta de que no es verdad. Soy un niño con cáncer.

Me gustaría que ninguno de nosotros se sintiera nunca solo.

Superbesos y Superabrazos de SuperRichi.

14 comentarios en “En los brazos de mamá

  1. Buenos días campeón, has perdido un poco de peso, pero no te apures, después que pase todo esto, ya volverá el apetito y con él los kilitos que te puedan faltar.
    Ainsss cielo, ojalá no tuviéramos que hablar de casos de cáncer, ni para mayores, y menos de niños…sois angelitos todavía, ¿por qué esa enfermedad roda por vosotros?, es injusto,no debería…
    Estás contento porque tienes a los papás cerca de ti, eso es muy importante, a los otros niños que están solitos, quizá es porque sus`padres tienen tareas que cumplir, obligaciones que no pueden dejar…en todo caso me lastima saber que «ellos» no tienen visita alguna.
    El papá te habrá contestado mejor que yo, pero yo te digo sobre la pregunta de ¿qué es más importante que los hijos?…yo tengo un nene, ya grandote, y para nosotros es ¡todo!, igual que tú para los tuyos, eres su pitufito, eres… ¡único!. Richi corazón, ten un poquito de paciencia con todo lo que te tienen que hacer, pero ya verás que es por tu bien… además estoy segura de que vencerás a ese maldito cáncer. Un abrazo

    Me gusta

  2. Hola Richi!!!
    Soy la mamá del Hugo, un niño de 5 años que va al Escola Vedruna de Malgrat de Mar.
    Hugo y yo estamos siguiendo tu blog y quiero que sepas que te enviamos trillones de infinitas fuerzas que has de notar en cada chispitito segundo que pasas allí, además un SUPERHÉROE como tú has de sentir toda la energía que te mandamos ; – )
    También queríamos decirte que NO HAY NADA EN EL MUNDO MÁS IMPORTANTE QUE UN HIJO, osea imagínate lo importantísimo que llegas a ser para ellos, por cierto verdad que le darás un SUPER ABRAZO a cada uno de ellos, de nuestra parte.

    Bueno Richi te prometemos volver a escribirte algo desde aquí, por cierto, aquí todo sigue estando igual.
    Cuída’t wapo
    Un petonet molt gros

    Me gusta

  3. Hola richi, soy celia y vivo en murcia, me encamta la foto que estas en los brazos de mama. Mi hijo se llama eliezer y tieme once anos, yo le digo que eres mi amigo, porque estoy vendiendo pulseritas para suudar, y el me dice que co puede ser tu amigo si mo has hablado con el, yo le respondo que no importa que aun asi eres mi amigo. Por eso te escribo para decirle que ya he hablado contigo y ya eres mi amigo oficial. Muchos besos duperheroe!

    Me gusta

  4. Encara que et segueixo quasi a diari, no he escrit mai al teu blog. Sòc mare i cònec a la teva des de petita, la iaia gallina, l’avi Enric i els teus tiets.
    Ara t’estic coneguent a tú i al teu pare i cada dia penso que tots sous molt valents i desitjo que els teus super poders els hagis heretat dels teus pares, per que ells demostren dia a dia ser tant valents com tú.
    No se si el pensar amb vosaltres, ajudar en el que puc i desitjar que tot vagi be, serveix per enviar-vos energia positiva i fer augmentar els poders . Jo crec que si. Així que una abraçada ben forta amb totes les meves energies i la del meu fill petit que em pregunta tot sovint com estàs.

    Me gusta

  5. BUENO CHICOTTTTTTTT…JA TENS UNA BATALLA EN MARCHA ,, UN-ALTRE ..QUE NO ES PENSI AQUET MALEIT CANCER ..QUE ESTA TOCANT ELS NASSOS A CUALSEVOL .ETS EL EROI DE PALAMÓS ..I AMB TÚ NO PODRA ..ESPERO QUE LES FORSAS ESTIGUIN VE.. AQUI LES ENVIEM A CADA MOMENT …SEMPRE PENSAN AMB TÚ ..
    .PETONETS DE SUCRE

    Me gusta

  6. Hola amor¡, te acuerdas de mi¡ yo todos los dias te leo, te sigo desde Huelva, con la esperanza de leer tus mejorías, tu bienestar… la pregunta que le hacias a papá es dificil de entender pero muy fácil de explicar, tu algún dia serás papá y verás que lo que mas se quiere en la vida es un hijo, no te lo digo por experiencia, no tengo hijos aun…pronto vendrán si la vida quiere, pero lo sé por mi madre, por mis amigas con hijos…SOIS LO MAS IMPORTANTE PARA NOSOTROS…
    Y esos niños que no tienen visitas al menos te tienen a tí, que andas por allí, que te preocupas por ello, eres todo un campeón que nos has robado el corazón…
    Sabemos que esta lucha la vas a ganar, te mandamos millones de superbesos y superenergias…ahh, India, mi perrita, no sé si la recuerdas, te manda tambien muchos guau¡¡ guau¡¡ de su parte, para que pronto puedas estar bien y reponer esos kilitos…ya veras que si.,
    UN ABRAZO ENORME¡¡ se te quiere Richi¡¡ Muaaa

    Me gusta

  7. Els fills, Riky, son lo més maravellos que ens pot passar a la vida, i els estimem tant perque son un trocet de la nostra ánima. El que els passa als fills ens dol més que el que pugui pas-sarnos als pares, per aixo els teus pares t’estimen tantttttttt. Anims, un peto, per tots tres i molta força SUPERRICHI.

    Me gusta

  8. Hola Richi,
    Jo tambe tinc una nena petita, l’Emma, i és el millor que m’ha passat mai en la vida, igual que tu pels teus pares. M’agrada saber de tu, i saber que et posaràs bé aviat. La vida moltes vegades és injusta, i aixó si que és difícil explicar. però per aixo hi ha al teu costat els teus pares, familia i amics, per ensenyar-te a que si vols ho pots fer. endavant Richi ! ànims .
    un peto molt fort

    Me gusta

  9. Hola super Richi!! Todavia tengo lagrimas en los ojos despues de haber visto la foto con tu mama.. No tengo palabras.. Es la foto mas bonita que he visto en mucho tiempo.. Habla por si sola! Soy enfermera y deberia estar acostumbrada a estas cosas, pero no puedo engañarme pk la verdad es que nunca me acostumbrare! Maldita enfermedad! Eres muy afortunado por tener los papas que tienes, sientete muy orgulloso superichi! Cuidate mucho y sigue con esa fuerza enorme que solo tu tienes!! Un abrazo enorme!!

    Me gusta

  10. Me alegro muchisiiiiiiiiiiiimo,de que estes mejor,Richi vas ganando poco a poco las batallas diarias y confio y deseo que muy pronto ganes la guerra,nunca te habia visto con tu mami,y me ha despertado ternura,porque yo tambien soy mama,te mando un beso grandote y muuuuuuchisima fuerza,tu puedes,Super Richi!adelante.

    Me gusta

  11. Richi amor! Molts ànims desde Palamós rei! Tots esperem que et milloris aviat bonic, no et mereixes e que t’està passant. Que sàpigues que cada dia miro el teu blog, i hi col.laboro en tot el que puc. Tinc la teva polsera on posa SOSRICHI, i em sento totalment orgullosa de portar-la. També al meu institut recullen taps per a tu, i jo sempre en porto, perquè per mi ets molt important encara que no et conegui! Només donarte molts petonets i que ja veuràs com et milloras aviat carinyu! Un petó molt fort 🙂

    Me gusta

Replica a Cris Martin Cancelar la respuesta