Oxígeno… por fin !

Inquieto y sin fiebre.

Mamá casi no ha dormido esta noche pendiente de mí. Mi cama está pegada a la suya y así puede vigilarme continuamente. Todavía necesito originar cuatro o cinco veces y me despierto sonámbulo a menudo.

Me he levantado muy cansado, el color de mi piel y mis labios estaba más pálido que nunca. Los glóbulos rojos seguían cayendo.

Ha sido agradable el paseo hasta el hospital. La temperatura de 20º C era ideal y el aire estaba perfumado por el olor a hierba recién cortada de los jardines de Brookline.

A las 9 de la mañana me hidrataban con suero y una hora mas tarde ha empezado la transfusión de sangre que hoy ha durado 4 horas. Papá ha recibido una copia de los resultados de la analítica y podía comprobar, tal y como nos anunciaron ayer los oncólogos, como la caída en 48 horas había sido espectacular.

A medida que la sangre entraba a través del port-a-cat, mi respiración se aceleraba, mi piel empezaba a cambiar ligeramente de tono y le pedía a a mamá que me quitará la chaqueta y que me trajera la ¨cesta¨. Como todos los voluntarios ya conocen mi afición, me han preparado una cesta bien grande con todo tipo de materiales para que me entretenga haciendo manualidades.

En la parte de afuera hay una etiqueta enorme con mi nombre que reza así: ¨La cesta de SuperRichi. No tocar !¨.

Para comer he pedido un ¨hot dog¨ con patatas fritas y aunque he tardado 3 horas, me lo he comido todo. Antes de que la enfermera retirase el port-a-cat he querido gastarle una broma a ella y a mamá y me he pintado la nariz con pintura de color rojo. Vaya susto que se han dado !  Papá y yo no podíamos dejar de sonreír.

Al terminar tenía ganas de caminar, de hacer mas cosas. Así que nos hemos ido a una sala de juegos a tocar diferentes instrumentos musicales. Primero ha sido la guitarra, después los timbales y por último un órgano enorme.

Me encanta seguir el ritmo de la música.

Me he dormido estirado en el carrito camino de regreso al apartamento y me he despertado al cabo de 3 horas con muchas ganas de hacer un pastel. Otra de mis aficiones preferidas. Y mientras me como un trocito de pastel con papá y mamá y nos chupamos los dedos, un buen supercorte de mangas para el cáncer !

Deseo que mis defensas empiecen a recuperarse lo antes posible.

Superbesos y Superabrazos de SuperRichi.

5 comentarios en “Oxígeno… por fin !

  1. Hoy he conocido a una gran persona,e s un Dj que se llama Buenrri y se ha comprometido a hacer una macrosesión para ayudarte, al verdad es que estoy muy contenta porque llevo un tiempo detrás de todo esto. Sólo falta concretar fechas con el Ayuntamiento de Dosrius, papeleo y esas cosas. Tú sigue así que todos estamos apoyandote, somos tu ejercito.
    Besos campeón

    Me gusta

  2. FA DIES QUE NO PARLO AMB TÚ ….ES PER CULPA DE LA FEINA .ES EL MOMEN DE CONSEGUIR AGUANTAR UN MICA AQUESTA CRISIS………………..! PERO QUE DIC !..AIXO NO ES RES COMPARAT AMB EL QUE TÚ SUPERAS CADA DIA , BUENO EL QUE IMPORTA ES QUE TOT VA UNA MICA MES VE , PER EL QUE SEMBLA , NO CREC QUE SIGUI FAÇIL , PERO TENS EL PARE I LA MARE EL TEU COSTAT I ES MOLT IMPORTAN SEMPRE QUE ESTIGUEU LLUITAN JUNTS SERA MES FACIL ……..EL PASTIS DEURIA SER MOLT BO , ENS AGRADARIA ALGUN DIA PROVARLO , CUANT ESTIGUIS A PALAMOS EN FAREM UN PER VEURE SI ES MES BO QUE ELS MEUS …JA .JA .JA .BUENO PETIT GRAN EROI …MOLTS PETONETS DE SUCRE DE TOMAS I PILAR

    Me gusta

Deja un comentario